Meta su beduinska naselja koja se mogu vidjeti s glavne ceste – na prvi pogled nije posve jasno kakva su to naselja, niti jesu li to zaista naselja – nastambe s limovima umjesto krovova, pričvršćenih kamenjem i gumama. Na brdima iznad Ein Samiye vidi se drugačiji tip nastambi, bijela utvrđenja. I dok su sva izraelska doseljenička naselja ilegalna, postoje ona koja čak i Izrael smatra ilegalnima. Takozvane „outposts“ grade ekstremni pripadnici zajednice koji stanovnike Ein Samiye napadaju štapovima s noževima, spuštajući se s brda, prijeteći i napadajući, rušeći njihove i životinjske nastambe i ograde. Ne usuđujem se pitati, ali cijelo vrijeme mi, u posvemašnjoj naivnosti, zvoni pitanje: „Ali zašto se niste branili?“ Srećom pitanje ne izgovaram, jer objašnjenje uskoro stiže: „Branili smo se, ali su dvojicu strpali u zatvor i još smo morali platiti kazne“.

Osjetio sam ovog čovjeka kao bol u prsima, tako me je Avdo bio udario plosnatim kamenom posred prsa dok smo se kao dječaci igrali rata. Avdo je uzeo kamenu ploču i zaneseno me punom snagom pogodio u prsa. Bila je to ručna granata koja se baca na neprijatelja. Neobično je što sam ja bio u istoj jedinici s njim, tada smo napadali izmišljene neprijatelje, Nijemci su se skrili u grmu kraj ceste i taj smo grm zasipali kamenjem, granatama i mecima, točnije šljunkom što smo ga u džepovima donijeli s nekog od gradilišta. Avdo se zanio, granata mu je, rekli bismo, eksplodirala u rovu. Kasnije će on poginuti, ja ću čekati u fakultetskoj kantini da sve to prođe. Čovjek koji je 15 godina kasnije zemlju poveo u rat, morao je znati da na mene ne može računati, nisam ja niti na one Nijemce baš ozbiljno pucao.

U Novogodišnjem kontakt centru Sektora za novogodišnje rezolucije, Djed Mrazova zaposlenica Vila Dobrila žicala je svoga šefa trinaestu plaću. „Najtalentovanija sam, a najmanje zarađujem. Hoću da napredujem u sektor za želje“, vapila je Dobrila, „pet godina sam ovde, pet godina isti zovu i iste rezolucije ponavljaju kao papagaji. Umorna sam psihički od onoliko deluzija. Ova jedna zove i kaže da ima rezoluciju da postane predsednica stambene zajednice...“. Dio je to „Novogodišnje ekstravagance“, osmominutnog filmića u režiji Maje Uzelac, za koji su, uz spomenutu režiserku, scenarij pisali Ana Rodić i Sandra Silađev, beogradska glumica i komičarka koja u ovom uratku tumači glavnu ulogu, onu Vile Dobrile. Video je „izbačen“ dan uoči Nove godine, muziku je komponirao slavni jazz pijanist Bojan Zulfikarpašić.